We praten veel over robotisering. Ook bij ziekenhuizen. En helemaal bij de zorgadministratie. Over wat er allemaal mogelijk is. Waarom het moet. Waarom beter niet. Welke banen het kost. Of oplevert.
Maar met alleen praten kom je er niet. Je moet het gewoon gaan doen.
En dat is wat we in het UMC Utrecht gedaan hebben. Na bestookt te zijn door leveranciers die het graag met ons wilden doen (hartelijk dank aan allen voor jullie vasthoudendheid) zijn we in zee gegaan met een partij met het beste voorstel: “Wij geloven er in. We trekken samen op. Als jullie (UMC Utrecht) het na een paar maanden waardevol vinden betalen jullie ons. En anders niet.”
Zo verkocht ik vroeger zelf ook. Dus dat sprak aan.
We zijn gestart met een kick-off voor ongeveer 20 mensen en een demonstratie hoe je een robot bouwt: dat ging gelukkig zoals het ook in het echt gaat: de techniek zat tegen, de opgave was niet duidelijk, de testfile was niet goed en de zenuwen sloegen toe (programmeren voor 20 toehoorders is een vak apart).
Ik heb heel veel geprogrammeerd en zag de mogelijkheden (al had de voorbereiding wel iets strakker gekund). De collegae zagen met name de complexiteit.
Deze enerverende middag leverde uiteindelijk een m/v of 5 die zelf zijn gestart met het afbouwen van de demo-robot en kregen de smaak snel te pakken. Inclusief de frustratie dat het soms niet wil. En de vreugde als een taak wel draait.
Het bouwen van steeds meer robotjes ging goed. Enorm veel ideeën en mogelijkheden, voor de verschillende onderdelen van de zorgadministratie.
Voor intimi: het ophalen van retourinformatie, het verwerken van bijbehorende pdf, klein stukje tekstherkenning, lezen uit HiX en controleren tegen GBA (BRP), controle op WLZ, en nog veel meer. Dat is de oogst tot nu toe.
En de ideeën nemen toe in plaats van af. We zijn nog lang niet klaar.
Zonder hobbels? Echt niet ! Daarover later meer.